Zoef! – recensie
Janneke Schotveld (eerste druk 2024)
Het boek Zoef! gaat over de 11-jarige Amir. Hij is intens verdrietig, want zijn hond is net overleden. Zijn trouwe viervoeter sliep altijd bij hem op de kamer en zonder zijn hond voelt zijn kamer leeg. Om hem een beetje te troosten, haalt Amirs moeder een oud kleed van zolder en legt het naast zijn bed. Maar dit is niet zomaar een kleed: het leeft! En het kan vliegen!
Het kleed (dat zichzelf steeds nadrukkelijk ‘tapijt’ noemt) heet Zoef. Zoef beweert dat hij Amir kan helpen zijn hond terug te halen, zolang er nog tijd is. Samen gaan ze op een spannend avontuur.
Zoef! is een mooi en ontroerend verhaal dat magisch en sprookjesachtig aanvoelt, maar toch dicht bij de realiteit blijft. Het boek raakt serieuze thema’s aan zonder zwaar te worden en de combinatie van avontuur, fantasie en emotie maakt het tot een bijzondere lees- of luisterervaring. Zeker een aanrader!
Ik luisterde dit verhaal via de Online Bibliotheek; het werd voorgelezen door Mimoun Oaïssa. En dat doet hij heel goed! Hij heeft een fijn geluid en gebruikt verschillende stemmen voor verschillende personages. Mede hierdoor komen ze tot leven, zonder dat het overdreven of kinderachtig klinkt.
Zoef! gaat over vriendschap, liefde en verlies. Over hoe moeilijk het is om afscheid te nemen, maar ook over verhalen en herinneringen. De schrijfster snijdt best zware onderwerpen aan, bijvoorbeeld ook oorlog, maar doet dat op een manier die begrijpelijk blijft voor kinderen. Daarnaast verwerkt ze klassieke sprookjes en verhalen uit verschillende tijden en culturen in het boek, wat het een extra betoverende laag geeft.
Wat maakte dit boek voor mij zo bijzonder? En wat leerde ik ervan om beter te schrijven?
In het begin vond ik het lastig om Zoef echt als personage te zien. Een pratend tapijt is nu eenmaal niet iets waar je jezelf direct in herkent of waar je sympathie voor voelt. Ik had het idee dat de schrijfster daarom soms wat meer moest uitleggen.
“Plotseling gleed Zoef van Amirs bed af. Het leek of hij heel kort een hoek voor zijn mond hield en daarna ging hij gauw plat liggen. Heeft een tapijt wel een mond? vroeg Amir zich af. Toch snapte hij direct dat het een ssst-gebaar was geweest.” Zelf had ik hier bijvoorbeeld niet begrepen dat het een ssst-gebaar was.
Maar naarmate het verhaal vorderde, begon ik echt in Zoef te geloven en voelde ik met hem mee. Hij is misschien een beetje eigenwijs, maar heeft een goed hart. Knap hoe de schrijfster een simpel tapijt zo’n sterke persoonlijkheid weet te geven!