Gozert – recensie
Pieter Koolwijk (eerste druk 2020)
Gozert. Heeft dit boek nog een introductie nodig? Winnaar van de Gouden Griffel in 2021 en nog steeds een veelbesproken boek op social media. En dat is niet zonder reden: wat een fantastisch boek is dit!
Ties heeft een vriend: Gozert. Maar ook een probleem: Ties is namelijk de enige die Gozert kan zien en horen. En Gozert’s ideeën zijn zo onvoorspelbaar, dat Ties steeds in de problemen raakt. Ties’ ouders willen dat Gozert verdwijnt. Maar daar is Ties het niet mee eens.
In het hoofd van Ties is de wereld allesbehalve saai. Zijn werkelijkheid is levendig, kleurrijk en barst van de avonturen die de gewone wereld niet kent. Het verhaal is doordrenkt met beeldende beschrijvingen en biedt een perfecte balans van humor, actie en karakterdiepgang. Soms lijken Ties’ absurde fantasieën wat te ver te gaan (“Kan hij nou nooit eens normaal doen?”), maar dit voelt niet storend; het benadrukt juist de uniekheid van zijn wereld. De thema’s ‘anders zijn’ en ‘acceptatie’ komen mooi naar voren, waardoor het verhaal niet alleen boeiend, maar ook ontroerend is.
Wat maakte dit boek voor mij zo bijzonder? En wat leerde ik ervan om beter te schrijven?
Dit boek krijgt van mij heel, heel, heel veel bonuspunten vanwege de personages. Wat zijn ze mooi uitgewerkt! Levensecht. Vanaf het eerste hoofdstuk had ik een dikke zwak voor Ties. Pieter Koolwijk neemt je mee in zijn belevingswereld en die van zijn ouders. Ties’ wereld zit vol verbeelding, avonturen en overreacties, maar ook veel afwijzing. De ouders van Ties gaan deels mee in zijn fratsen, maar maken zich tegelijkertijd zorgen en proberen hem grenzen bij te brengen.
Veel kracht van de karakters zit in details; zo blijft Thijs Gozert ‘onzichtbaar’ noemen in plaats van ‘denkbeeldig’ en neemt Thijs uitdrukkingen en gezegden steevast letterlijk. Dit soort subtiele trekjes maken personages echt, zelfs als ze compleet verzonnen zijn.
Extra bonuspunten krijgt dit boek van mij ook vanwege de onverwachte plotwending aan het einde van het verhaal. Tijdens eerdere hoofdstukken kon je zo nu en dan al een subtiele hint oppikken, maar toch: wat een verrassing! De schrijver heeft ons ongemerkt op het verkeerde been gezet, zonder ons voor de gek te houden.